လိေမၼာ္ေရာင္ဒ႑ာရီတို ့၏သမိုင္းမွတ္တမ္း……..

အနာဂတ္ဆိုတာလည္းသိပ္ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားႀကီးမဟုတ္လွပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ျပကၡဒိန္တစ္ရြက္ပဲေပါ့….။

မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့အခါျပန္ျပန္ျပီးေတာ့ထုတ္သံုးလို ့ရေအာင္  အေပ်ာ္ေလးေတြဆိုကိုယ့္မွာ  မနည္းစုေဆာင္းထားရတာ။  ဘယ္ကလာျပီးဘယ္ကိုသြားရမွန္းမသိတဲ့ခရီးမွာ  ကိုယ္ဟာေလလိုပဲလြင့္လို ့ေမ်ာလို ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိေတြကလည္း အလဲလဲအျပိဳျပိဳမို ့  နံရံေပၚကျပကၡဒိန္ေတြထဲ ကိုယ္မ်ားရွိေနမလား ဆိုျပီး အျမဲႀကည့္ေနရတယ္။ အခန္းတစ္ခုထဲမွာသိမ္းထားတဲ့  ျပကၡဒိန္အေဟာင္းေတြ အကုန္လံုးကို ဘယ္သူမွမျမင္တာ ေတာ္ေသးရဲ  ့လို ့ကိုယ့္မွာအျမဲကံေကာင္းေနရတယ္။ ျပကၡဒိန္ေတြက ကိုယ့္ကိုအျမဲေစာင့္ေရွာက္မေနနိုင္ႀကေပမယ့္  ကိုယ္ကသူတို ့ကိုေစာင့္ေရွာက္ထားရတာပဲ။ ေပ်ာက္သြားတဲ့အရာေတြမ်ားလာတဲ့အခါ  အဲဒီ အခန္းထဲကသိမ္းထားတဲ့ျပကၡဒိန္ေတြဆီ ကိုယ့္မွာအျမဲျပန္ျပီးေျပးႀကည့္ရတယ္။ က်န္တာေတြရွာေဖြဖို ့မျဖစ္နိုင္ေတာ့တဲ့အခါေတြဆိုေလ အဲဒီမွာကိုယ္မ်ား ရွိေနဦးမလားဆိုျပီး။

ျပန္ျပီးထုတ္ႀကည့္ဖို ့မလိုအပ္နိုင္ဘူးေတြးမိလို ့ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ ကိုယ္တို ့မွာမိသားစုဓာတ္ပံုမရွိခဲ့ဘူး။ ရွိေတာ့လည္း အဲဒီဓာတ္ပံုထဲမွာေရာဘယ္နားမွာမွေရာ စုမရတဲ့အမိနဲ ့သားေတြအဖေတြျဖစ္သြားခဲ့ႀကရျပီပဲ ျပကၡဒိန္ေတြရွိေနရံုေလာက္ဆို ေပ်ာက္သြားတဲ့အရာေတြျပန္ႀကည့္ဖို ့ေတာ္ျပီေပါ့။ ကမၻာေပၚမွာျပန္ ့ႀကဲေနတဲ့ ျပကၡဒိန္အေဟာင္းတစ္ရြက္ရြက္ထဲမွာေတာ့  မိသားစုဆိုတာေလးရွိခ်င္ရွိေနမွာေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီထဲကိုယ္မပါခဲ့တာလည္း  ျဖစ္နိုင္တာပဲ။ ေရြ  ့လ်ားေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ့အရာေတြကို   ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္လိုက္ပါစီးနင္းေနရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္လို ့ထင္မိတာေတာ္ေသးတယ္။

ျပကၡဒိန္ေတြရဲ  ့အဖံုးတိုင္းကိုႀကိဳးစားျပီးေတာ့ႀကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ႀကတာပဲ။ လူျမင္ကြင္းေတြဟာအေရးႀကီးလို ့ေနမွာေပါ့  ပန္းျခံေတြထဲကျမက္ေတြေတာင္ ႏြားစားဖို ့မထိုက္တန္ေအာင္လွေနႀကသလိုမ်ိဳး။ ျပကၡဒိန္အတြင္းသားထဲမွာေတာ့  ပိတ္ေလွာင္ထားခဲ့ႀကတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ေျခခင္းလက္ခင္းသာဖို ့ဆိုတာက စိတ္နဲ ့ဆိုင္တယ္သာေျပာႀကျပီး အဲဒီေန ့ကေနသာတယ္အုံ ့မိႈင္းတယ္ ဆိုတာေတြကသာ မပါတာ က်န္တာေတြကေတာ့  အဲဒီထဲမွာအျပည့္ပဲ။ အခ်ိန္ကာလေတြအမ်ားႀကီးကို ျပကၡဒိန္ေတြထဲစုျပံဳသိပ္ထည့္ထားလို ့ရတာ သိပ္အံ့ႀသစရာေကာင္းတယ္လို ့  အဲဒီအခန္းထဲေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ္အျမဲတန္းျပန္ျပန္ျပီးအံ့ႀသေနတတ္တုန္း။

ဆိုပါစို ့ ကိုယ္ေမြးတဲ့ရက္ဆိုတိုင္းကိုယ့္မွာအသစ္ျပန္ျပန္ျပီးေမြးဖြားေနရျပီး အေမ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ေန ့ေတြျပန္ေရာက္တိုင္းမွာ  ေသသြားပါျပီဆိုတဲ့အေမက ခဏခဏထပ္ေသ ေပးေနရတာမ်ိဳး။ တစ္ခါတေလ မေပ်ာ္တတ္ေတာ့ဘူးထင္တာ ေတာင္  ျပကၡဒိန္ေတြ ထဲကိုယ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ  ကိုယ့္မွာဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ျပီးေမာေမာလာတတ္ ေသးတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ကိုယ့္အခန္းေလးကက်ဥ္းတယ္။ အျမဲလိုလိုပိတ္ထားတတ္တဲ့ ျပဴတင္းတံခါးေတြနဲ ့ အိပ္ရာေဘးမွာ စာေရးစားပြဲေလး တစ္လံုး၊ စာအုပ္စင္တစ္ခုနဲ ့အဝတ္ဘီရိုတစ္ခုပဲရွိတဲ့ အခန္းထဲမွာ ကိုယ္ျဖတ္သန္း ျပီးသမွ် ျပကၡဒိန္ေတြကိုစုခ်ိတ္စီထားတာ  ပ်မ္းမွ်လို ့ေျပာႀကတဲ့သက္တမ္းတစ္ဝက္စာ ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ အကုန္ႀကဲျပန္ ့သြားခဲ့ရသမွ်ေတြအဲဒီထဲအကုန္စုသိမ္းထားရင္းနဲ ့ေလ။

ေပ်ာ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြဟာမေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူးဆိုတာေတြနဲ ့ ျပကၡဒိန္ေတြထဲမွာမေရမရာ အတူတူျဖစ္ေနႀကတာကို  သိပ္ပ်င္းလာတဲ့အခါ ခဏခဏျပန္လွန္ႀကည့္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာေနာက္ထပ္ ျပကၡဒိန္ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ ထပ္ခ်ိတ္ျဖစ္ဦးမယ္ မေျပာနိုင္ေပမယ့္  ခ်ိတ္ျပီးခဲ့သမွ်ေတြကသိပ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့လူေတြကျပကၡဒိန္ေတြရဲ  ့အေပၚယံအကာကိုသာလွလွပပ ျဖစ္ေအာင္အားထုတ္ထားႀကေပမယ့္  အထဲမွာေတာ့အကုန္လံုးကအျမဲတန္း အိေျႏၵရရ လွလွပပ အဆံုးသတ္ေတြဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္တာ။ အနိဌာရံုေတြမွာလည္း အေပၚယံ အလွေတာ့လိုတယ္ဆိုျပီး  အသုဘမွာပန္းေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ အလွဆင္ႀကတာမ်ိဳဳးေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ ဘုန္းသက္ပိုင္ရဲ  ့ကဗ်ာစာသားထဲကလို  ျပကၵဒိန္စာရြက္ေပၚက တစ္ခါသံုးဘဝေတြထဲမ်ား ေရာက္သြား သလားဆိုျပီး မနည္းျပန္ရွာႀကည့္ရတယ္။

ဘဝကတစ္ခါသံုးဟုတ္မဟုတ္သိပ္မေသခ်ာေပမယ့္  ကိုယ့္ဘဝေတြထည့္ထားတဲ့ျပကၡဒိန္တစ္ခုကိုေတာ့ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါဆိုျပီး လူေတြက တစ္ခါသံုးလိုလႊင့္ပစ္လိုက္ႀကတာပဲ။ အဲဒီထဲ အခ်စ္ေတြအလြမ္းေတြ သတိရျခင္းေတြ နာက်င္မႈေဝဒနာေတြကိုတစ္ပါတည္းသြန္ထည့္လိုက္ႀကေသးတာ။ ဒါ့ေႀကာင့္လည္း လူေတြဟာအထိုက္အေလ်ာက္  ေပ်ာ္ဟန္ေဆာင္နိုင္ႀကတာျဖစ္မယ္။ ဘဝဆိုတာကိုက ေမွ်ာ္လင့္ေနရျခင္းေတြပဲဘာညာဆိုျပီး  ေနာက္ထပ္ျပကၡဒိန္တစ္ခုကို အသစ္ဆိုျပီး  ခပ္တည္တည္ထပ္ခ်ိတ္လိုက္ရံုနဲ ့ ျပန္ျပီးအသစ္ျဖစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႀကျပန္ေရာ။ အဲဒီလိုနဲ ့ေနာက္ဆံုးေတာ့ဘဝဆိုတာ ေနဝင္တာရယ္ေနထြက္တာရယ္ ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုရယ္နဲ ့ျပီးသြားတာပါပဲ။

ရထားေတြတစ္စီးျပီးတစ္စီးထြက္သြားတဲ့ဘူတာရံုထဲမွာ စေနတနဂၤေႏြတနလၤာေတြ နိုဝင္ဘာဒီဇင္ဘာေတြပါ ေရာေရာျပီးထြက္ေနႀကတာေန ့တိုင္းပါပဲ။ ဒီေန ့ဟာဘာေန ့ လည္းဒီလဟာ ဘာလလည္းဆိုတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ႀကီးကို သတိရ  မေနရေတာ့တာ အေတာ္ကေလးေကာင္းတယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားတဲ့ရထားေပၚမတက္ေသးပဲ ပ်င္းပ်င္းရိရိကိုယ္ထိုင္ႀကည့္မိေနတာပါပဲ။ တစ္ခါတုန္းက မက္ေမာခဲ့ဖူးတယ္လို ့ထင္ရတဲ့အနမ္းတစ္ခုဟာပါးေပၚေႏြးကနဲျဖစ္သြားတဲ့အခိုက္အတန္ ့အတြက္ အဲဒီေန ့ ဟာအဂၤါမဟုတ္ေႀကာင္းသိရဖို ့ ဒါမွမဟုတ္လည္းအဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို ့ဘယ္ျပကၡဒိန္ ထဲ ဝင္ေနမိလည္းဆိုတာျပန္မွွတ္မိဖို ့  အေရးတႀကီးလိုတယ္မထင္မိပါဘူး။

အျပင္ဘက္ က အေဖ့ကိုျပကၡဒိန္ရွာႀကည့္မွ  ကိုယ္ျပန္ေတြ ့ရတာလည္း သိပ္အံႀသစရာ ေကာင္းတယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘဝဆိုတာဒီလိုပဲဒီလိုပဲဆိုျပီး ကိုယ္တို ့ဘာမွသိပ္မသိတဲ့ အခါ ခပ္ဆဆ ေျပာႀကသလိုပါပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တယ္ထင္ခဲ့ဖူးသမွ်ေတြကို ျပကၡဒိန္ေတြ ထဲမွာ အကုန္ျပန္ရွာလို ့ရေနတာ  ဘယ္သူမွသိပ္မသိႀကေသးတာကံေကာင္းတယ္။ အျပင္ဘက္ကေလာကႀကီးဟာ မလံုျခံဳေတာ့ဘူးလို ့ကိုယ္ခံစားရတဲ့ အခါတိုင္း ကိုယ္ ရေနႀက Air Fresher နံ ့ခပ္သင္းသင္းကေလးရေနတဲ့ အဲဒီအခန္းေမွာင္ေမွာင္ေလးထဲ က  ျပကၡဒိန္အေဟာင္းေတြႀကားထဲ ျပန္ဝင္ေခြေနရတာ  ကိုယ့္မွာဘယ္တုန္းကမွ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ထဲက အရသာျပန္ရေနသလိုမ်ိဳး ေႏြးတယ္။ တိတ္ဆိတ္ ေနတဲ့အခါ အသံေတြအက်ယ္ႀကီးကို အေတာမသတ္ ႀကားေနရတာအံႀသစရာပဲ။

ခုလည္းဒီဇင္ဘာကုန္ေတာ့မယ္ဆိုျပီးလူေတြက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြ ဟစ္ေႀကြးႀကဖို ့ျပင္ဆင္ေနႀကျပန္ျပီ။ ကိုယ့္မွာ ဒီဇင္ဘာအခုသံုးဆယ္ေက်ာ္ရွိေပမယ့္ လမ္းညႊန္ေျမပံုမွ မပါတာ ဘာလုပ္ပစ္ရမယ္မွန္းလည္းမသိတာနဲ ့ ဒီအတိုင္းပါပဲ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့ တယ္။ ကိုယ္ကကိုယ္သတ္သတ္ ဒီဇင္ဘာက ဒီဇင္ဘာ သတ္သတ္ျဖစ္ေနတာဟာ ဖုန္းနဲ ့ဘက္ထရီျဖဳတ္ထားသေလာက္ေတာင္မွ  အသက္မမဲ့တာ။ ဘဝဆိုတာလည္း ထပ္ထပ္တိုးလာတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္အသစ္ ေတြျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ျပကၡဒိန္ထဲမွာေတာ့ call log ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနေပမယ့္  ဘက္ထရီမွမရွိေတာ့တာ။ တစ္ခ်ိဳ  ့ျပကၡဒိန္ စာရြက္ေတြျပန္လွန္မိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့  ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုသံေတြႀကားတာ ေခြးေလး တစ္ေကာင္သိပ္နာခဲ့ဖူးလို ့ဒါမွမဟုတ္လည္း  လမ္းေပ်ာက္သြားခဲ့လို ့ေနမွာေပါ့။  အိပ္ရတာခက္ခဲတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း သိပ္စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး။   ျပကၡဒိန္ေတြထဲမွာ မနက္ႀကအကုန္အသစ္ျဖစ္တာပဲ။

အရံႈးေတြြေပမယ့္လည္း  သဘာဝက်က်သိမ္းထားခ်င္တဲ့အခါ  ျပကၡဒိန္တစ္ခုဆီ ထည့္လိုက္ရံုကလြဲလို ့  မရွိဘူးမဟုတ္လား။  ျမစ္ကိုကန္ ့လန္ ့ကူးရင္နီးတယ္ဆိုေပမယ့္ သဘာဝအတိုင္းေကြ ့လိုက္ေကာက္လိုက္ က်ဥ္းလိုက္က်ယ္လိုက္ ျငင္သာတဲ့အခါေတြ ေရးစီးထန္တဲ့လိႈင္းေတြရွိမွာပဲဆိုလည္း  ကိုယ္ကေတာ့အလ်ားလိုက္ပဲကူးခတ္ခဲ့မိတယ္။

“ငါးေတြဟာေသြးေအးတယ္နႈတ္ဆိတ္တယ္ တိုးတိတ္လြန္းေတာ့လည္း အဲဒီရင္ခုန္သံကို မင္းႀကားရလိမ့္မယ္မဟုတ္ေပဘူး တစ္ဘဝစာ ခပ္ႀကာႀကာေငးႀကည့္ခြင့္ရခဲ့ရံုကေလးပဲ ဒါ့အျပင္ဘာမွမပိုခဲ့ဘူး” ဆိုတဲ့မင္းခိုက္စိုးစန္ရဲ  ့ကဗ်ာေလးလိုပါပဲ ကိုယ္ဟာေအးစက္ေနတဲ့ေရခဲျမစ္ထဲက ျမစ္ေအာက္ႀကမ္းျပင္ကေက်ာက္ေဆာင္ေတြႀကားမွာ  ကုတ္ကပ္တြယ္ေနမိတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အသက္ရွင္ေနခဲ့ေပမယ့္  မင္းကိုယ့္ကို မျမင္ခဲ့မိဘူးမဟုတ္လား။

အကုသိုလ္ေတြကလိပ္စာမပါတာဆိုးတယ္။ အနိဌာရံုေတြကအေမွာင္ႀကိဳက္ေတာ့ ကိုယ့္မွာအျမဲလိုလိုပုန္းေအာင္းျပီးေတာ့လင္းေနရတယ္။ ေက်ေအးႀကစို ့ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္းဆိုျပီးျပကၡဒိန္ေတြအသစ္ေတြက ကိုယ့္အခန္းနံရံေပၚ ျပန္ေရာက္လာႀကျပန္တယ္။ ကိုယ္ကအဲဒီနံရံေပၚက ျပကၡဒိန္စာရြက္ေလးေတြ မရွိေတာ့ရင္ ေပ်ာ္က်သြားမယ့္ ေလထဲမွာေရးထားတဲ့အရုပ္ကေလးပါဆိုတာေတာင္ အမည္းေရာင္ျပန္ျပန္သထားတဲ့အခန္းထဲ ေနာက္ထပ္ျပကၡဒိန္အသစ္တစ္ခုကိုထပ္ျပီးပို ့ႀကျပန္တယ္။  ျပကၡဒိန္ေတြထဲမွာေတာ့အားလံုးကအဆန္းတႀကယ္ေတြႀကည့္ပဲ။ မျဖစ္ဘူးတာမရွိရေလေအာင္ဆိုျပီး ကိုယ္လည္းခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္အခ်စ္လည္းခံခဲ့ရဖူးတယ္။

ျပီးမွသာအားလံုးျပကၡဒိန္ေတြထဲျပန္ထည့္လိုက္ရတာ။  ေနာက္ဆံုးအျဖစ္စကားေျပာျဖစ္ ႀကတုန္းကေတာ့  အျပံဳးကြပ္ထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြကို ဘာမွမျဖစ္ေလဟန္ေဆာင္ျပီး ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လားလို ့ ေမးခဲ့မိေသးတယ္။

တစ္ခါတေလႀကေတာ့လည္း  ေမတၱာတရားဟာလမ္းမွာအေပ်ာက္အရွိမ်ားတယ္လို ့ထင္ရင္း ေအးစက္မႈန္မိႈင္းေနတဲ့လရာသီေတြဆိုေတာင္ယာမီးခိုးေတြေႀကာင့္ဆိုျပီး မည္းနက္ေနတဲ့စိတ္ကိုအေရာင္ထပ္ဆိုးမိျပန္တယ္။ စိတ္ခ်င္းေဝးသြားႀကတာထက္ ဘာမွပိုေဝးတဲ့အရာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုျပီး အနတၱေတြပဲဆိုတာကိုပါ  ဘာမွမတတ္နိုင္ပဲ နံရံေတြေပၚ ေနာက္ထပ္ထပ္ျပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့ရံု။ အႀကိမ္ႀကိမ္ထပ္ေသလည္း ပံုျပင္ေတြက ပံုျပင္ေတြပါပဲ။ အတိတ္ေတြကို ျပကၡဒိန္တစ္ခုထဲ အလိုက္သင့္ကေလး ထည့္သြင္း လႊင့္ပစ္လိုက္ရတာလြယ္လိုက္သည္မွာ ယံုနိုင္ဖြယ္ရာပင္မရွိ။

ေဝးသြားတဲ့အခါ ဆိုတဲ့သီခ်င္းက မ်က္ရည္ေႀကာင့္ ေသအံမူးမူး အျမဲလတ္ဆတ္ ေနတာမ်ိဳး။ သိသေလာက္ရူးတယ္ဆိုတာ ေဝဒနာကို တေျမ့ေျမ့ျမည္းရင္း ရူးသေလာက္ သိေနရတာမ်ိဳး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရန္သူထင္တဲ့အခါ စိုက္ပ်ိဳးရခက္တဲ့ဖုန္းဆိုးေျမဟာ က်ပ္တီးကုန္းေခါင္အကုန္လံုးလိုက္ပါေျခာက္ေသြ ့ေနတာမ်ိဳး။ ဘယ္လိုပန္းကိုမွ အညိႈး တႀကီးလာမစိုက္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။  ေမတၱာတရားကိုေတာင္ ေလးလံတယ္ထင္ျပီး  တစ္ခ်ိဳ  ့အရာေတြကိုရင္ထဲမွာေတာင္မထည့္ခ်င္လို ့အကုန္ ျငင္းဆန္ပစ္ခဲ့တာ။ အားလံုးကိုေမ့ေပ်ာက္ဖို ့ဆိုတာကို  ေမြးရာပါလိုျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္မွာ တပင္တပန္း ႀကီးႀကိဳးစားေလ့က်င့္ယူထားရတာ။ ကိုယ္ကကိုယ္သတ္သတ္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသတ္သတ္ပဲ။ ကိုယ္မေတြ ့ဖူးရံုနဲ ့သူရဲမရွိဘူးေျပာေတာ့လည္း မတရားဘူးျဖစ္မယ္။  အဲဒါေတြ ျပကၡဒိန္ထဲမွာေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ ရွိခ်င္မွလည္းရွိေတာ့မွာ။

အသက္ရႈရတာမဝေတာ့တဲ့အခါ အဓိပၸါယ္မရွိျပကၡဒိန္ကိုပဲလွန္လွန္ႀကည့္ျပီး တစ္ခုခုအဓိပၸါယ္ထပ္ရွိသြားသလိုမ်ိဳး ႀကည့္ျပီးသားဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳးစားေမ့ျပီး အစကျပန္ႀကည့္။ မဟုတ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သတင္းေတြကသိပ္ထပ္တယ္ ဒါေတြပဲေန ့တိုင္းဆင္တူ။ ေမ့သြားျပီဆိုတာေတြကိုအသာတႀကည္လက္ခံလိုက္ရင္း အသစ္ေတြျပန္ျပန္စေနတာဘယ္ေတာ့မွမဆံုးနိုင္ေတာ့သလိုမ်ိဳး။ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေနာက္ေန ့ေတြထဲ  ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ကမၻာမွာ ကိုယ္တို ့လူ ့အျဖစ္ကိုရခဲ့ႀကေတာ့  ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီေန ့ဟာ ေသာႀကာဒါမွမဟုတ္လည္း တနဂၤေႏြတစ္ရက္ရက္ျဖစ္နိုင္တာ  ဘာမွမထူးဆန္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ျပန္ျပန္ထူးဆန္းေနႀကဦးမွာေပါ့။

ကိုယ္မရွိေတာ့တဲ့အခါေက်းဇူးျပဳျပီး ကိုယ့္ျပကၡဒိန္ေတြ ကိုေသခ်ာသိမ္းေပးမေနနဲ ့ေတာ့။ နွစ္တစ္ႏွစ္ကို ၁၂ ပိုင္းပိုင္းျပီးကန္ ့ေတာ့လည္း ကိုယ္ကဘာလုပ္ရမွာလည္း ကြယ္။ ႏွလံုးသားကိုေတာင္ဒါ့ထက္မကပိုင္းခဲ့ႀကေသးတာပဲ။ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာေတြ မ်ားလွလို ့ အတိတ္နဲ ့ေရာအနာဂတ္နဲ ့ပါအခုကိုယ္အခ်င္းမမ်ားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခု လက္ရွိျပကၡဒိန္ ထဲကေနကိုယ့္ကိုဆြဲထုတ္ေပးႀကပါ။ ခုညေတာ့ အိပ္လိုက္မွျဖစ္မယ္။ ဒီတစ္ကဒ္ျပီးရင္ရပ္ ဘဝကိုေသခ်ာကန္ ့ခဲ့။ ရုပ္ရွင္ေတြလိုပဲဘဝက အကန္ ့အသတ္ လိုတယ္။ အကန္ ့ ေတြကိုလည္းေသေသခ်ာခ်ာသတ္ခဲ့။ ဒီတစ္ကဒ္ျပီးရင္ရပ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးရတယ္ ကိုယ္ကအိပ္လိုက္ရင္ေကာင္းသြားမွာ။

ဒီဇင္ဘာကုန္ေတာ့မယ္လို ့ေျပာႀကအျပီးမွာ ကိုယ့္အိပ္ခန္းနံရံေပၚကိုေနာက္ထပ္ ျပကၡဒိန္  အသစ္ကေလးတစ္ခု  ထပ္မံေရာက္ရွိလာခဲ့ေလ၏။    ။

ေမေဇာ္