ႀကယ္ေငးသူ…..

"စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြႀကံဳေသးလား
ေနေကာေကာင္းရဲ႕လား
မေမးရဲလုိ႔ မေမးပဲထားခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ေမးခြန္းေတြ"
(  ေမာင္ျမတ္သူ )

ႀကယ္ေတြဆီ  ေမာ့ႀကည့္မိတဲ႔အခါ  ကိုယ္နဲ႕သက္ဆိုင္တယ္လို ့ ထင္မွတ္ထားမိတဲ႕ ႀကယ္တစ္စင္း ေတာက္ပေနတာကို ျမင္ရတာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈပါပဲ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ႀကယ္ကေလးကို ေနတစင္းလိုေတာင္ လင္းျဖာေစခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ပူေလာင္ေနမလား စိုးရိမ္မိလို ့သာ။

သူ ့ေတာက္ပမႈေတြက ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ေပမယ့္ ေငးႀကည့္ေနရတာဟာ ျပီးျပည့္စံုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ႀကည့္လိုက္တဲ႔အခါ က်ေနာ့္မွာ ေငးႀကည့္ေနစရာ ေတာက္ပတဲ့ ႀကယ္ကေလး  ရွိေနတာဟာ ဒီကမၻာရဲ႕ အံ႔ႀသစရာ ကံေကာင္းမႈေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ က်ေနာ္ဟာ ေန ့ေတြညေတြကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ျဖတ္သန္းလာခဲ႔တာ ဘာအေႀကာင္းေႀကာင့္မွန္းမသိပဲ ႀကယ္ကေလးဆီကေန တစ္ခါ တေလ အလင္းေရာင္ေလးေတြ ျဖတ္ကနဲ လက္လာတတ္တဲ႔အခါဆို ကၽေနာ့္မွာ ေပ်ာ္လို ့ရႊင္လို ့။ ေလာကမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရွိတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ ယံုမိေတာ့မလိုမ်ိဳးပဲ။

ႀကယ္ကေလးနဲ ့  က်ေနာ္က  လူခ်င္းမနီးႀကဘူး။ နီးဖို ့အေႀကာင္းလည္း  မရွိသလို  ေနာက္လည္း  နီးမွာမဟုတ္ဘူး။  တစ္ကယ္က က်ေနာ္တို ့ႀကားမွာ  ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုစာလံုးျခားေနတာ။ ကမၻာတစ္ခုစာ  ေဝးေနခဲ့ျပီးသားဆိုတာလည္း  ေသခ်ာေနျပီးသား။ ဒါေပမယ့္လည္း  က်ေနာ္တို ့ဟာ  စိတ္အားျဖင့္  အျမဲ အတူရွိေနႀကတာ။ အဲဒီလိုရွိေနရမႈဟာ  သိပ္   အံ့ႀသစရာေကာင္းျပီး က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး  အဲဒီ ျဖစ္တည္မႈကို  ေက်နပ္ႀက၊  ေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကတာထူးဆန္းတယ္ေျပာရမယ္။ တစ္ေယာက္စိတ္ထဲမွာ  ေနာက္တစ္ေယာက္  ရွိေနတဲ့အေႀကာင္း ေတြးရတာဟာ  စိတ္ထဲမွာ  အျမဲေႏြးေနေတာ့တာပဲ။

ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ  ့ရင္ဘတ္ေတြဟာ  လစ္ဟာမႈေတြရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့  သက္ေသလည္း  ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ စိတ္ထဲက  အေပါက္အျပဲေတြဟာ  တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကို  ျဖည့္ေပးလိုက္ႀကသလိုမ်ိဳးဘဲ  က်ေနာ္တို ့ကို  ျငိတြယ္သြားေစခဲ့တာ။

ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ  မပါဘဲ၊  ဘာမွလည္းထပ္မလိုခ်င္ေတာ့ပဲ  တစ္စံုတစ္ရာကိုခ်စ္မက္ေနရတာဟာ သိပ္ျပီးႀကည္ႏူးစရာ  ေကာင္းတယ္လို ့  က်ေနာ္ကေျပာတိုင္း  ႀကယ္ကေလးကျပံဳးတယ္။ ႀကယ္ကေလးက  မညာတတ္တဲ့  ရိုးသားမႈေတြနဲ ့သူဆိုေတာ့  မမွန္တာဆိုရင္ သူကခ်က္ခ်င္း ျငင္းတတ္တယ္။  မွန္ျပီး ဝန္ခံလိုက္ဖို ့  ခက္ေနတဲ့အရာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့  သူက ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ကေလး   တိတ္တဆိတ္  လင္းေနတတ္တဲ့ ႀကယ္ေပါ့။

ႀကယ္ကေလးအေႀကာင္းေတြးမိရင္  စိတ္ကအလိုလိုေႏြးသြားတယ္။ ႀကမ္းတမ္းမာေက်ာမႈေတြနဲ ့ပဲ  အသားက်  ေနခဲ့ေတာ့့  အဲဒီေလာက္နူးႏူးညံ့ညံ့သက္ဝင္လို ့ ရတဲ့ေမတၱာတရား  ေလာကမွာရွိေနတာ  က်ေနာ္မသိခဲ့တာ အမွန္ဘဲ။ သူမ်ားေတြေျပာႀကဆိုႀကတာ ႀကားဖူးလည္း  အျမဲျပက္ရယ္ျပဳခဲ့တာ။ ယံုမွမယံုနိုင္ခဲ့တာေလ။ ယံုနိုင္စရာေတြလည္းပဲ  မရွိမွ မရွိခဲ့ဘဲကိုး။

"ငါက ဖုန္းဆုိးေျမပါ အခ်စ္ရယ္
ဘယ္လုိ စိတ္ခ်မ္းသာစရာမွ စုိက္ပ်ိဳးလုိ႔မရခဲ့"
(  ေမာင္ျမတ္သူ )

ခုႀကေတာ့လည္း  တစ္ေန ့ႀကရင္  ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမွန္း  ေသခ်ာေနတဲ့အလင္းေရာင္တစ္ခုကို  ေပ်ာက္သြားမယ့္  အေႀကာင္းမေတြးဘဲ  အေႏြးဓာတ္ရေနတဲ့  အခိုက္အတန္ ့ေလးေတြအတြက္ပဲ  က်ေနာ့္မွာ  ေက်းဇူးတင္ရတယ္။  ဘဝဆိုတာ  ဘာမွသိပ္မႀကာတဲ့အျပင္  ဘာမဆို  ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲ လြယ္လြန္းတဲ့  ေလာကသေဘာကို  နားလည္ထားခဲ့လို ့  အသက္ရႈသာခဲ့တဲ့  ေရႊေရာင္ေန  ့ရက္ေလး ေတြ  ရွိခဲ့တာကိုပဲ  က်ေနာ့္မွာ   တန္ဖိုးတႀကီးသိမ္းဆည္းရပါတယ္။

တစ္ေန ့ေတာ့ က်ေနာ္က ႀကယ္ကေလးကိုေမးမိတယ္ ။ စာေရးတာအလုပ္လားဆိုေတာ့ "အို သိပ္ေကာင္းတဲ့  အလုပ္ေပါ့" လို ့ သူကေျဖတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျဖစကားတစ္ခြန္းမွာ သူေရာက်ေနာ္ပါ ရယ္မိလိုက္ႀကတယ္ ။ ဘာျဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ႀကယ္ကေလးက စာေပနဲ ့မွ မနီးစပ္တာကိုး။ ေျပာရရင္ ႀကယ္ကေလးက ႀကယ္ကေလးပီသစြာပဲ က်ေနာ္တို ့နဲ ့ မသက္ဆိုင္တဲ့ တစ္ျခားျဂိဳလ္္ကမၻာ ျဖစ္တည္လာခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။

ဒီကမၻာက က်ေနာ္တို ့အေတြးေတြ ၊ စိတ္ဝင္စားမႈေတြ ၊ ခံစားခ်က္ေတြက ႀကယ္ကေလး အတြက္ လည္း   စိမ္းသက္ေနခဲ့တာပဲေလ။တစ္ခါတေလ က်ေနာ္ေရးတဲ့စာတစ္ခ်ိဳ ့ကို ျပမိရင္ ႀကယ္ကေလးက နားမလည္ဘူး လို ့ ေျပာတယ္။ ႀကယ္ကေလး နားမလည္ဘူးဆိုတာကိုလည္း   က်ေနာ္က  နားလည္  တယ္ ။ ဟုတ္မွာဘဲေလ က်ေနာ္တို ့ ျဖစ္တည္မႈေတြက ျဂိဳလ္တစ္ခုနဲ ့ တစ္ခုႀကားေလာက္ကို  ေဝးႀက  တာကိုး။  တစ္ကယ္က  က်ေနာ္နဲ ့ ႀကယ္ကေလးႀကားမွာ  ေရေျမအေနအထား ၊ ရာသီဥတုေတြ ၊ က်င္လည္သက္ဝင္  ယံုႀကည္ရာေတြ   အကုန္လြဲေနခဲ့ႀကတာ။ က်ေနာ္တို ့မွာ တူတာဆိုလို ့ သံေယာဇဥ္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ  ့။

သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့အေႀကာင္းကလည္း သိပ္ျပီးေျပာရခက္တယ္ ။ လက္ဆုပ္္လက္ကိုင္မျပနိုင္ဘူး၊ အေကာင္အထည္ျဒပ္  မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္လည္း အခိုင္အမာတည္ရွိေနႀကတာမ်ိဳး။ ဒီလိုနဲ ့ က်ေနာ္ နဲ ့ႀကယ္ကေလးႀကားက  သံေယာဇဥ္ေတြဟာ တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ ပိုမို  ထူထပ္သိပ္သည္း လာခဲ့  ႀကရင္း   သံေယာဇဥ္ေတြ   အဆမတန္သိပ္ျပီးေလးလာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို ့ခြဲခြာရျခင္းကို ဒဏ္သင့္  ေစမယ္မွန္း သိသိရက္နဲ ့ အဲဒီအခိုက္အတန္ ့ေတြမွာ သူေရာက်ေနာ္ပါေပ်ာ္ေနခဲ့ႀကတယ္။  တစ္ေယာက္  တည္ရွိေနမႈကို  တစ္ေယာက္တန္ဖိုးႀကီးခဲ့ႀကရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရယ္စရာေကာင္းတာက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ကို ဘယ္လိုအရာမွန္း ႀကယ္ကေလးေကာ က်ေနာ္ပါ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္တာပဲ။ တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ  ့ရင္ထဲမွာ တန္ဖိုးႀကီးေနရတာကိုမ်ား အခ်စ္လို ့ ေခၚေလသလားေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ႏွစ္ဆယ့္ ေလးနာရီလံုး စိတ္ထဲရွိေနတာမ်ိဳး  မဟုတ္ဘဲ စိတ္ခ်င္းအတူရွိေနႀကတာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့ ႀကားမွာ ေမတၱာရွိတယ္လို ့ ေျပာရမွာဘဲ။

က်ေနာ့္အနားကို  ဘယ္ေတာ့မွေရာက္လာမွာ  မဟုတ္တဲ့  ႀကယ္ကေလးကိုယ္စား  ေစာင့္ေရွာက္ခ်စ္ခင္ဖို ့  မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့  ကံ႔ေကာ္ပင္ေလး တစ္ပင္ေလာက္ပ်ိဳးျခံမွာသြားဝယ္မယ္လို ့  စိတ္ကူးတယ္။ ႀကယ္ကေလးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာမွာ  ဘယ္လိုမ်ိဳး   ခ်စ္မိတာလည္းဆိုေတာ့ ကံ႔ေကာ္ပင္ေပါက္ကေလးကို စိုက္ျပီး ေန ့တိုင္း  အရိပ္တႀကည့္ႀကည့္ နဲ႕ ကရုစိုက္ သလိုမ်ိဳးဘဲေပါ့။ ေရေလာင္းမယ္ ေပါင္းသင္မယ္  ေလာင္းရိပ္မမိေအာင္ကာကြယ္မယ္။ ကံ႔ ေကာ္ေတြ ပြင့္တာ  က်ေနာ္နဲ႕ မဆိုင္မွန္း၊ မမွီေတာ့ျပီမွန္း  သိသိရက္နဲ႕ေပါ့။

"ငါတတ္ႏုိင္တာဆုိလုိ႔ ေငးေန႐ုံပဲ
ငါလုပ္ႏုိင္တာဆုိလုိ႔ ေဝးေန႐ုံပဲ "
(  ေမာင္ျမတ္သူ )

ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ႔  သူ ့သီးပြင့္မႈေတြအေႀကာင္း ေမ့ထားျပီး ပန္းပင္ေလးကို ေန ့တိုင္း တယုတယ   ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္ရတာဟာ   ႀကယ္ကေလးအေပၚကိုထားတဲ့   က်ေနာ့္ရဲ  ့ခ်စ္ျခင္းေပါ့။ သံေယာဇဥ္  ဆိုတဲ့ သေဘာကလည္း ေျပာရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ ။ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့အရာက တစ္ကယ္ေတာ့ တြယ္တာ  မဟုတ္ဘူး ျငိသြားတာ ။ တစ္ခါတေလ ေထြေထြထူးထူး  အေႀကာင္းအရာလည္း  မဟုတ္ပါ ဘဲနဲ ့ေလ သူ ့အလိုလိုပဲ  ျငိသြားတတ္တာမ်ိဳး။ ႀကည့္ရတာေတာ့   စိတ္ထဲကလိႈင္းအလ်ားေတြ   ျဖတ္ကနဲ  တိုးတိုက္မိသြားသလိုမ်ိဳး   အမွတ္ထင္ထင္ပါပဲ  က်ေနာ္နဲ ့ႀကယ္ကေလး သံေယာဇဥ္ေတြနဲ ့ ျငိကုန္ႀကတာ။

ခ်စ္ျခင္းတရားကိုလည္း  က်ေနာ္ေန ့တိုင္းေရေလာင္းေပါင္းသင္ရင္း ၊ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြအေႀကာင္းလည္း  စိတ္နဲ ့ႀကိဳတင္ေမႊးျမေနရင္း  တစ္ေန ့ ပန္းေတြပြင့္တဲ႔အခါ က်ေနာ္ျမင္ခြင့္မရလည္း   ရနံ႔ဆိုတာမ်ိဳးက တစ္ခါေလာက္  သင္းပ်ံ႕ဖူးခဲ႕ရင္ေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးေတြး အာရံုမွာ အျမဲလာျပီးေမႊးတာပဲေပါ့ ။ ေမတၱာဆိုတာ သင္းပ်ံ႕တဲ႔ရနံ႔သာ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာ တစ္ေန ့ေန ့ေတာ့ ကံ႔ေကာ္ေတြရနံ႕ကို စိတ္နဲ႕ ရႈရိႈက္ေနရဦးမွာပါ။

မနက္မိုးလင္းလို ့မ်က္စိပြင့္လာတာနဲ႕ မနက္ခင္းေနေရာင္ေတြက ႀကယ္ ကေလးဆီ ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ခြန္အားအသစ္ေတြ ယူလာပါေစ။ စိတ္နဲ႕ေတာင့္တလိုက္ရံုနဲ႕ လိုသမွ်ျပည့္ပါေစဆိုျပီး  က်ေနာ့္ စိတ္အာရံုကို သူ ့ဆီညႊတ္လိုက္မိတယ္။

ျပီးရင္က်ေနာ္က ႀကယ္ကေလးဆီ သတင္းစကားပါးတယ္။
ႀကည္လင္စြာနိုးထလာပါ။
မနက္စာကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာစားေသာက္ပါ။
ေကာ္ဖီပူပူေမႊးေမႊးေလးတစ္ခြက္ကို ျဖစ္နိုင္ရင္ေသာက္ပါ။
ခြန္အားအသစ္နဲ႕ေအာင္ျမင္ပါ။
ႀကယ္ကေလး ျဖစ္တည္ ရွင္သန္ေနမွ လိုက္ရွင္သန္ေနမယ့္ နွလံုးသားတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေႀကာင္းကို သတိရေပးပါ။
က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို အားတဲ႔အခါ သတိရေပးပါလို ့  မနက္လင္းတဲ႔အလြမ္းကို အလြမ္းရယ္ လို ့  ေခါင္းစဥ္မတတ္ဘ ဲ ႀကယ္ကေလးဆီပို ့ေလ့ရွိတယ္။

"ေမတၱာ တရားဟာ  ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးသိပ္မ်ားတယ္
ေရာင့္ရဲျခင္းပန္းမ်ား   ေရႊသားအတိပြင့္ေစ"

တစ္ကယ္ေတာ့လည္း  ရယ္ရတယ္။  ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအပါအဝင္  အရာရာဟာ  ေတာင့္တစရာမလိုေအာင္ကို  ႀကယ္ကေလးဆီမွာ မ်ားျပားပိုလွ်ံေနပါရက္နဲ ့  က်ေနာ္က ရွိသမွ်ဘုရားသခင္ေတြကို  က်ေနာ့္ကိုယ္စား  သူ ့ကို  ပိုျပီးေစာင့္ေရွာက္  ေနေစခ်င္ေသးတာမ်ိဳးဆိုတာ  ေမတၱာဆိုတဲ့သေဘာကို  နားမလည္ဘူးဆိုရင္  အေတာ္ေလး  ရယ္စရာေကာင္းေနတာကိုး။ 

ႀကယ္ကေလးနဲ ့က်ေနာ္ဟာ  အျပန္အလွန္လိုအပ္ေနႀကရတာ။ သိပ္ျပီးက်ယ္ေျပာလြန္းတဲ့  ေကာင္းကင္ႀကီးထဲ   ေမာ့ႀကည့္လိုက္တဲ့အခါ   က်ေနာ္နဲ ့သက္ဆိုင္တယ္လို ့  က်ေနာ့္ဘာသာ ယူဆလို ့ရတဲ့  ႀကယ္ကေလး  တစ္စင္း  ရွိေနတာဟာ  ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတဲ့  စိတ္လံုျခံဳမႈလဲဆိုတာကို  တစ္စံုတစ္ေယာက္နားလည္ေအာင္  က်ေနာ္ေျပာမျပတတ္ဘူး။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း  ႀကယ္ဆိုေတာ့  ေန ့အလင္းေရာင္ေတြသိပ္စူးလြန္းတဲ့အခါ  ကြယ္ေပ်ာက္  ေနတတ္ တာမ်ိဳးရွိတယ္ေလ။ အဲဒီလိုအခါဆို  ႀကယ္ကေလးကို  မျမင္ရတဲ့အတြက္ တေရးမနိုးေသးခင္မွာဘဲ  ႀကယ္ကေလး  ကြယ္ေပ်ာက္သြားျပီလားဆိုျပီး  သိသိရက္နဲ ့ပဲ  ကေယာင္ကတန္းေတြ  ေတြးျပီး  ပူလာေလ့ ရွိတယ္။  သူဟာႀကယ္ဆိုေတာ့လည္း  က်ေနာ္တို ့လိုေတာ့  မဟုတ္ဘူးေပါ့။  တစ္ခါတေလေတာ့လည္း   က်ေနာ္တို ့  နားမလည္တဲ့  ႀကယ္ဘာသာဘာဝေတြနဲ ့ သူ ့ကမၻာမွာအလုပ္ေတြ  ရႈပ္ေနေလ့  ရွိတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲနားလည္ပါတယ္ေျပာေျပာ  ႀကယ္ကေလးကို  မျမင္ရေတာ့တဲ့အခါေတြဆို  အားငယ္မႈနဲ ့  တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ျပီး၊  ေႀကာက္ရြ ံ ့မႈေႀကာင့္  က်ေနာ့္မွာ ျငိမ္ကုပ္သြားတတ္တာ။  ဘဝတိုတိုေလးထဲမွာ  ႀကယ္ကေလးကိုျမင္ေတြ  ့ေနရခြင့္ဟာ  ဘယ္ေလာက္တိုမွာမွန္းလည္း  မသိပါဘဲနဲ ့  က်ေနာ့္ရွင္သန္ျခင္း ေတြကို  ႀကယ္ကေလးနဲ ့ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း  ဆက္ထားမိေလာက္ေအာင္  က်ေနာ္ရူးသြပ္ခဲ့ရတယ္။


တစ္ခါတေလေတာ့လည္း  သိမ္ငယ္စိတ္နဲ ့ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေလးပဲ  ႀကယ္ကိုႀကည့္ရင္း လြမ္းေနတတ္ ျပန္တယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့  ႀကယ္ကေလးရဲ  ့ကမၻာမွာ  မရတာမရွိခဲ့ဖူးဘူးဆိုေတာ့ သူက စိတ္ရႈပ္မခံတတ္ဘူး။ သူလည္းဂ်ီမက်တတ္သလို  သူ  ့ကိုဂ်ီက်ရင္လည္း  အလြန္စိတ္ဆိုးေလ့ရွိတာ။ က်ေနာ့္ဘာသာ  ဘယ္ေလာက္ ပဲ  ျငိမ္ဆိတ္စြာလြမ္းပါတယ္ေျပာေျပာ  တစ္ကယ္ေတာ့လည္း  က်ေနာ့္တည္ရွိေနမႈကိုက  ႀကယ္ကေလး  အတြက္  ဝန္အပိုတစ္ခုလို  ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိျပီး  အမိႈက္တစ္ခုျဖစ္ေနတာေတာင္  မစြန္ ့ပစ္တဲ့ ႀကယ္ကေလးရဲ  ့ေမတၱာကိုနားလည္ရင္း  မ်က္ရည္ဝဲရျပန္တယ္။

စကားအမ်ားႀကီးမေျပာတဲ့  ႀကယ္ကေလးရဲ  ့ႏွလံုးသားကအသံကို  က်ေနာ္ကႀကားနိုင္ခဲ့ျပီး က်ေနာ့္ဆီက  တစ္တြတ္တြတ္ အသံလိႈင္းေတြြကိုေတာ့  ႀကယ္ဟာျပံဳးျပီးပဲ  ႀကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ ့ကိုမျမင္ရလို ့  က်ေနာ္  စိတ္ပူေနမယ္ဆိုရင္  သူကလည္းအဲဒါကိုျပန္ျပီး  စိတ္ပူေနျပန္ေရာ။

တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္  ျဂိဳလ္ကမၻာေတြျခားေနရက္နဲ ့  က်ေနာ္တို ့ႀကားဆက္သြယ္ထားတဲ့  စိတ္လိႈင္း ေတြက  သိပ္ထူးဆန္းတယ္ေျပာရမယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့  က်ေနာ္တို ့ႀကားမွာ  တစ္ေယာက္ကို  တစ္ေယာက္   နားလည္မႈကလြဲရင္  ဘာမွမပါဘူး။ ဒါဟာျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပဲ။

ယံုႀကည္မႈဆိုတာဘာလဲဆိုတာကို  ႀကယ္ကေလးဆီကေနပဲ  က်ေနာ္သင္ယူရရွိခဲ့တာ။  ယံုတယ္ဆိုတာ  ရဲ  ့ေနာက္မွာ  သံသယေလးျမဴတစ္မႈန္ေတာင္မစင္ေအာင္  ႀကယ္ကေလးဟာ စိတ္အေနရွင္းလွတယ္။ ႀကယ္ကေလးဆီက  အလင္းေရာင္ေႀကာင့္  ခြန္အားျဖစ္ရပါတယ္လို ့  ေျပာမိရင္ သူျပန္ေျပာတာက  " ႀကယ္ဆိုတာ  အခ်ိန္တန္ရင္  ေႀကြရမွာပဲေလ ၊  အမွန္တရားကို  လက္ခံမွျဖစ္မယ္" တဲ့။ သူ ့ဆီက  အဲဒီလို အေျဖာင့္ဆန္မႈေတြကပဲ  က်ေနာ့္ကိုစိတ္လံုျခံဳေစခဲ့တာ။

ႀကယ္ကေလးဟာ  သူ ့ကိုယ္သူမေႀကြေအာင္ထိန္းထားရင္း  က်ေနာ့္ကိုအလင္းေရာင္ေပးတယ္ဆိုတာ  ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမလဲသိေနေပမယ့္  က်ေနာ္ကလည္း ရိုးသားစြာပဲ  မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း  မက္ေမာေနမိျပန္တယ္ ။  ႀကယ္ကေလးအတြက္  ဝန္အပိုျဖစ္ေနေစျပီထင္ရဲ  ့လို ့  ေတြးရင္းနဲ ့ေတာင္မွ  ႀကယ္ကေလးကို  လြမ္းဆြတ္ေနမိျပန္တယ္။ သိမႈဟာ သတိရျခင္းကို  မတားျမစ္နိုင္ရွာဘူး။ အဲဒီလိုပါပဲ  သိမႈဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုေကာ နားလည္မႈေတြကိုပါ  မတားျမစ္နိုင္ရွာဘူး။

"ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ
ၾကယ္ေတြဆီကအလင္းလုိမ်ိဳး ေမတၱာ
အေဝးႀကီးကလာခဲ့တာေပါ့"

(ေမာင္ျမတ္သူ)

ဒီလိုနဲ ့ပဲ  က်ေနာ္တို ့ဟာ  တစ္ကမၻာနဲ ့တစ္ကမၻာ  ေငးႀကည့္ေနခဲ့ႀကတာ။   ။



ေမေဇာ္