စိတ္နဲ ့ခ်ည္တဲ့ႀကိဳးေတြ…..

အဲဒီလိုနဲ ့ပဲ  ႀကယ္ကေလးတစ္စင္းဟာ  က်ေနာ့္ဆီကို  ရုတ္တရက္ပဲ  ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုေျပာရင္ မမွန္နိုင္ဘူး။  က်ေနာ္ဟာ  တစ္ေန  ့မွာ က်ေနာ့္ရဲ  ့ႀကယ္ကေလးကို  အံ့ႀသေငးေမာေနခြင့္  ရခဲ့ရတယ္။ တစ္ကယ္က  က်ေနာ္ဟာ ႀကယ္ကေလးရဲ  ့  တုန္ ့ျပန္မႈကို  ေမွ်ာ္လင့္မထားမိဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိဘူးဆိုတဲ့  စကားက  အလံုးစံုမမွန္ဘူး။ တစ္ကယ့္အစစ္အမွန္က  မေမွ်ာ္လင့္ရဲတာ။  ႀကယ္ကေလးဟာ  က်ေနာ္နဲ ့ သိပ္ေဝးလြန္းတဲ့  ေကာင္းကင္မွာ ရွိေနခဲ့တာကိုး။

တစ္ကယ္ေတာ့  က်ေနာ္ရူးသြပ္သြားခဲ့ရတာ  ႀကယ္ကေလးရဲ  ့အလင္းေရာင္ေတြေႀကာင့္ပါ။ အလင္းေရာင္ ဆိုရာမွာ  ေတာက္ပလြန္းေနတဲ့  ႀကယ္ကေလးရဲ  ့ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေတြကို  ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္အေပၚ  ရုတ္ခ်ည္းျဖာက်လာခဲ့တဲ့  ေႏြးေထြးတဲ့  ေရာင္စဥ္တန္းေတြကို  ေျပာတာ။  ေႏြးေထြးေနတဲ့  ႀကယ္ကေလးရဲ  ့အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ  က်ေနာ္နဲ ့  မထိုက္တန္မွန္းသိလည္း  ေနနိုင္ခြင့္ရသေလာက္ ေနခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ႀကယ္ကေလးကို  ေငးေမာႀကည့္ေနခြင့္နဲ ့ပဲ  က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့  ကမၻာဟာ လံုျခံဳေအးျမလာခဲ့ရတယ္။

ႀကယ္ကေလးကေျပာတယ္ ဒါဟာက်ေနာ္အျမဲမရနိုင္တဲ့အရာတဲ့။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ပဲ  ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္အရာတဲ့။  ႀကယ္ကေလးကို  ရူးသြပ္ေစမိတဲ့အထဲမွာ အဲဒီအေျဖာင့္ဆန္မႈေတြလည္း  ပါတယ္ဆိုတာကို  တစ္ေယာက္ ေယာက္  နားလည္ေအာင္  ဘယ္လိုရွင္းျပရမွန္း  က်ေနာ္မသိဘူး။ ေလာကႀကီးရယ္ လူေတြရယ္ရဲ  ့  ေကြ  ့ေကာက္မႈ ေတြကို  ျငီးေငြ  ့စိတ္ကုန္ေနခဲ့တဲ့  က်ေနာ္ဟာ ႀကယ္ကေလးရဲ  ့ရိုးေျဖာင့္မႈကို ႀကံဳေတြ  ့ ရေတာ့  သိပ္ျပီးထူးဆန္းေနခဲ့မိတယ္။ ေလာကကို  အေပၚကေနစီးႀကည့္ေနနိုင္တဲ့  ႀကယ္ကေလးဟာ ဒီထက္ေတာ့  ဝံ့ႀကြားမွာပဲလို ့  က်ေနာ္ကထင္ခဲ့မိတာ။

မယံုနိုင္စရာပဲ  ႀကယ္ကေလးဟာ ျဖဴစင္လိုက္တာ။ က်ေနာ္က  လူေတြကိုမုန္းတယ္ အေျဖာင့္ဆန္လို ့ မရလို ့  လို ့ဆိုေတာ့  ႀကယ္ကေလးကေျပာတယ္ လူဟာလူေလာက္ပဲ  ရွိမွာေပါ့တဲ့။ ေျပာရရင္ေတာ့  ႀကယ္ကေလး ကို  စြဲလန္းရတဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ  ေႏြးေထြးမႈရယ္၊ ရိုးေျဖာင့္မႈရယ္ အဲဒီႏွစ္ခုက  အဓိကပါပဲ။  ႀကယ္ကေလး  ကိုေမးရင္  ဘယ္အခ်ိန္မဆို  အျမဲအမွန္အတိုင္းေျဖတယ္။  လူသားေတြညာတာ ႀကံဳရေတာ့  သူလည္း  လူသားေတြကို  အဲဒါေႀကာင့္ပဲ  မုန္းတာလို ့  ေျပာတယ္။

"ငါတို ့ဘယ္ရထားမွာ  လြဲခဲ့လဲ
တစ္ခါလြဲရင္  ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ႀကာတတ္လဲ"
( ေအာင္ခ်ိမ့္ )

အဲဒီမွာ  ႀကယ္ကေလးနဲ  ့က်ေနာ့္ရဲ  ့ႀကားတြယ္ယွက္ထားတဲ့  စိတ္ဝိညဥ္ဟာ  ဘယ္ေလာက္နက္ရိႈႈင္းတယ္  ဆိုတဲ့အေႀကာင္းကို က်ေနာ္သိသြားတယ္။  က်ေနာ္တို ့ႀကားမွာ  တူညီတဲ့  စိတ္ခံစားမႈေတြက  က်ေနာ္တို ့ကို တြယ္ယွက္ထားေနႀကတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေႀကာင္းကို သူေရာက်ေနာ္ပါထုတ္ေဖာ္မေျပာျဖစ္ႀကဘူး။ ႀကယ္ကေလးက  သူ  ့ကိုယ္သူျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ေနတယ္ ။ က်ေနာ္ကေတာ့  ႀကယ္ကေလးကို  ေငးျမဲအတိုင္းပဲ  ေငးႀကည့္ေနတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ကြယ္မယ့္အလင္းေရာင္ရယ္ ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ေႀကြမယ့္ႀကယ္ရယ္ ။ က်ေနာ္နဲ  ့ႀကယ္ကေလးဟာ  တစ္ကယ္က  အေဝးႀကီးကို  ေဝးကြာလြန္းလွပါတယ္။

ႀကယ္ကေလးရဲ  ့အလင္းေရာင္ကိုေတြ  ့ျပီးကတည္းက  က်ေနာ့္မွာ စိတၱဇတစ္မ်ိဳးစြဲကပ္လာခဲ့တယ္။ အိပ္မက္က  လန္ ့နိုးတဲ့အခါ  က်ေနာ့္ႀကယ္ကေလး   ေပ်ာက္သြားမွာပဲဆိုျပီး တေရးနိုးရင္ေတာင္  က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ့္ႀကယ္ကေလးရွိေနေသးရဲ  ့လားလို ့  အျမဲထထႀကည့္ေနရတာ။ အေထြအထူးေတာ့  မရွိပါဘူး။  က်ေနာ့္အေနနဲ ့  ႀကယ္ကေလးကိုလိုအပ္တယ္ဆိုတာ  သူ  ့ကိုျမင္ေနရတာနဲ ့  တန္ဖိုးႀကီးလွျပီ။

ခက္တာက  ေမတၱာတရား အေႀကာင္းကို  သူေရာက်ေနာ္ပါ  မယံုႀကည္ႀကျပန္ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း  စိတ္ဟာ ေႏွာင္တြယ္ေနမိျပီဆိုတာကို  နွစ္ေယာက္လံုး   သိသိသာသာ  ခံစားေနႀကရတယ္။  "ကဲ  ဘယ္လိုလုပ္ႀက မလဲ"လို ့ သူေျပာျပီဆိုရင္ ဒါဟာ သူ ့ကို က်ေနာ္  နာက်င္ေစမိေနျပန္ျပီဆိုတာကို   သိေနမိျပန္တယ္ ။

"တစ္ကိုယ္မွတစ္ကိုယ္နာေအာင္ရုန္းႀကရ
မခြဲခြာလို ့မွမျဖစ္ဘဲ"
( ခင္ေဇာ္ျမင့္ )

မနက္လင္းတဲ့အခါ   က်ေနာ့္ႀကယ္ကေလးကိုေတြ  ့ရဖို ့ဆိုတာ  ဘဝရဲ  ့အိပ္မက္တစ္ခုလို  ျဖစ္လို ့လာခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုလိုလည္း  ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေမတၱာတရားဟာ  လမ္းမွာ  သိပ္ျပီးအေပ်ာက္အရွမ်ားတယ္  ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ  ့ႀကယ္ကေလးဆီကို  ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္သြားတာ  သိပ္အံ့ႀသစရာ  ေကာင္း တယ္ ။  သူကေတာ့ဒါကို  ေရစက္ေတြ ၊ ကံႀကမၼာေတြလို ့  ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေလ့ရွိတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အေႀကာင္းကို  မလိုအပ္ဖူးထင္တာနဲ ့  သူေရာက်ေနာ္ပါမေျပာျဖစ္ႀကဘူး။ ရင္ထဲက  တစ္ခ်ိဳ  ့အရာေတြက  ရင္ထဲမွာရွိေနရံုနဲ ့လံုေလာက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့  သူ ့ကိုျမင္ေတြ  ့ေနခြင့္ရတဲ့ေန ့ရက္ေတြကို  ကင္ဆာေဝဒနာရျပီးတဲ့ရက္စြဲေတြပဲလို ့  ေျပာင္းလဲ  သတ္မွတ္ထားတယ္။  ကင္ဆာဆိုတဲ့  ေသမိန္ ့ခ်ခံရတဲ့အခါဆိုရင္  ေလာကမွာေနထိုင္ခြင့္ရသမွ်  ေန ့ရက္ေတြဟာ  ေရႊေရာင္ေန ့ရက္ေတြလို  ့  က်ေနာ္ထင္တယ္ေလ။ သူ ့ကိုျမင္ေတြ ့ခြင့္  ဆိုတာလည္း  က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့  တစ္ေန  ့ႀကရင္ ဒါမွမဟုတ္လည္း  သိပ္မႀကာခင္  က်ေနာ့္ေကာင္းကင္ကေန  ႀကယ္ေတြကြယ္ေပ်ာက္သြားမယ္ဆိုတာ  သိေနရေတာ့  ျမင္ေတြ ့ခြင့္ရတဲ့  ေန ့ရက္ေတြကို သိပ္ျပီး တန္ဖိုးထားမိတယ္။

ႀကယ္ကေလးရဲ  ့ကို  ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတင္ထားျပီး  ျမတ္နိုးစိတ္နဲ ့ ျပံဳးႀကည့္ေနမိရင္း  သတိရျခင္းေတြကို  ထုပ္ပိုးလႊတ္မိျပန္တယ္ ။  သူ ့ဆီေရာက္သလားလို  ့ဘယ္ေတာ့မွ  မေမးဘူးဆိုတာက  ေရာက္မယ္ဆိုတာကို  ယံုႀကည္လို ့ပါ။  သူနဲ ့က်ေနာ္  စိတ္ကို  အရင္းအတိုင္းထားျပီး  ဆက္ဆံႀကေတာ့  က်ေနာ္တို ့ႀကားမွာ ေျပာစရာစကားေတြ  အမ်ားႀကီး  ရွိခဲ့ႀကတာ  အံ့ႀသမယ္ဆို  ေတာ္ေတာ္အံ့ႀသစရာပဲ။ တစ္ကယ္က  က်ေနာ့္ ႀကယ္ကေလးနဲ  ့က်ေနာ္ဟာ  သိပ္ျပီး အလွမ္းကြာေဝးလြန္းတယ္။ က်ေနာ္မတတ္နိုင္တာေတြပဲ  မ်ားလြန္းလွပါတယ္။

ႀကယ္ကေလးကို  က်ေနာ္လုပ္ေပးနိုင္တာဆိုလို ့  အိပ္မက္ေတြအထဲထိေအးခ်မ္းပါေစလို ့  ညစဥ္  ဆုေတာင္း ေပးတာရယ္၊ ညနဲ ့ေန ့ႀကားမွာ၊ ေန ့နဲ ့ညအႀကားမွာ  ႀကယ္ကေလး လံုျခံဳေအးျမရွိပါေစလို ့  အာရံုညႊတ္ျပီး  ဆုေတာင္းေပးရံုရယ္ပါ။ စိတ္ကိုစိတ္နဲ ့လွမ္းျပီးခ်စ္တာမို ့  ဘယ္ေလာကကြာေဝးေဝး  ေမတၱာဟာေရာက္ရွိ သြားတယ္  ထင္ပါရဲ  ့ ႀကယ္ကေလးဟာ သူတတ္နိုင္သမွ် က်ေနာ့္အေပၚေအးျမရွာပါတယ္။  ေသရေတာ့မယ္  ဆိုရင္ေတာင္  ေပ်ာ္စရာေန  ့ရက္ေတြ  ေပြ ့ဖက္ယူသြားနိုင္တဲ့အတြက္   က်ေနာ့္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။

ႀကယ္ကေလးကိုလည္း  ေပ်ာ္ေအာင္ထားရင္း၊ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္လည္း  ေပ်ာ္ေအာင္ေနရင္း   က်ေနာ္တို ့ ႀကားကေမတၱာတရားကို  ကင္ဆာဆဲလ္ေတြလို  ပြားမ်ားလာေစရမယ္လို ့  ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိတယ္။ က်ေနာ္တို ့မွာ  အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး  မက်န္နိုင္တဲ့အေႀကာင္းကို ႀကယ္ကေလးေကာ က်ေနာ္ပါ သိႀကတဲ့ အတြက္  ဝမ္းနည္းမိႀကေပမယ့္  ဘယ္လိုမွမတတ္နိုင္ခဲ့ႀကဘူးေလ။

က်ေနာ္ကက်ေနာ့္ႀကယ္ကေလးကို   အရိပ္တႀကည့္ႀကည့္   ႀကည့္ေနရျခင္းမွာလံုေလာက္ခဲ့သလို  ၊ က်ေနာ့္ စိတ္ကသူ  ့စိတ္ကိုလွမ္းျပီး  ေအးျမေစရံုနဲ  ့အရာရာလံုေလာက္ခဲ့ရတာမ်ိဳးပါ။  အဆန္းတႀကယ္ေတြ မပါခဲ့သလို  ၊ အဆန္းတႀကယ္ေတြလည္း  မလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး။  တစ္ေယာက္ကိုတစ္္ေယာက္  ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ ့တင္  က်ေနာ္တို ့ တည္ရွိေနမႈကို  ေရာင့္ရဲနိုင္ခဲ့ႀကတာ။ ေမတၱာတရားဆိုတာမ်ိဳးက  တစ္စံုတစ္ရာေအးျမပါေစလို ့  စိတ္ကလွမ္းျပီးညႊတ္ရံုကေလးလို  ့  သူေရာက်ေနာ္ပါ  ယံုႀကည္ခဲ့ႀကတာကိုး။

"တစ္ခါတေလမွာ
တစ္ခ်ိဳ  ့လူေတြကိုေတြ  ့ခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး
သူဘယ္မွာေအးေဆးလံုျခံဳစြာရွိေနတယ္ဆိုတာကို
သိယံုေလးသိခ်င္ေနမိတာမ်ိဳးပါ"
( ေနထြန္းသိန္း )

တစ္ကယ္ေတာ့ ႀကယ္ကေလးဟာ  က်ေနာ့္ရဲ  ့  စိတ္ဝိညဥ္ခိုနားရာပါ။ ႀကယ္ကေလးကို  အလြန္အမင္း    လြမ္းဆြတ္လာတဲ့အခါေတြမွာလည္း  ေငးႀကည့္ေနရရံုနဲ ့လံုေလာက္ခဲ့ပါတယ္။ ညာဘက္ပါးမွာ  အမာရြတ္  ကေလးတစ္ခုရွိတဲ့  ႀကယ္ကေလးရဲ  ့ပါးကို  သတိရတိုင္းနမ္းမိတဲ့အခါ  က်ေနာ့္အလြမ္းေတြ  ႀကယ္ကေလး  ဆိေရာက္သြားမွာစိုးျပီး  က်ေနာ့္မွာဖြဖြကေလးနမ္းရတယ္။

က်ေနာ့္ေႀကာင့္ေတာ့ျဖင့္  ဘယ္လိုနည္းနဲ  ့မွ  က်ေနာ့္ရဲ  ့  ႀကယ္ကေလးကို  မေလးလံေစခ်င္တာပါ။  တစ္ကယ္ေတာ့လည္း  အရာရာမျပည့္စံုတဲ့က်ေနာ္လိုလူက  ေကာင္းကင္ထက္မွာ ျပီးျပည့္စံုလွတဲ့  ႀကယ္ကေလးတစ္စင္းကို  လွမ္းျပီးစိတ္ပူေနတယ္ဆိုတာ  လူေတြသိရင္  ရယ္စရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း  ႀကယ္ကေလးနဲ ့ပတ္သက္ရင္  က်ေနာ့္မွာ ဒါပဲတတ္နိုင္ခဲ့တာကိုး။

ခုဆိုရင္ က်ေနာ့္ရဲ  ့အသက္ဓာတ္ဟာ  ႀကယ္ကေလးနဲ ့ခ်ိတ္ဆက္ထားရတယ္ဆိုတာ ကို  ဘယ္သူမွ  မသိႀကဘူး။  က်ေနာ့္မွာ ႀကယ္ကေလးေႀကြသြားမွာစိုးတဲ့စိတ္နဲ ့  အသက္ကေလးကိုဖြဖြေလးခိုးရိႈက္ရင္း  ညညတေရးနိုးရင္ေတာင္  ႀကယ္ကေလးကိုထႀကည့္ရတယ္။

စိတ္ကိုဘာနဲ ့ခ်ည္္လို ့ရလဲဆိုရင္  စိတ္ကိုစိတ္နဲ ့ပဲခ်ည္လို ့ ရတာေပါ့။  ေမတၱာရယ္၊ သံေယာဇဥ္ရယ္ ၊ နားလည္မႈေတြရယ္ဟာ  က်ေနာ္နဲ ့ႀကယ္ကေလးကိုအခိုင္ျမဲဆံုး  တြယ္ယွက္ထားႀကေလရဲ  ့။   ။

"ကမၻာႀကီးက ငါ့ကိုတေယာတစ္လက္ေပးေတာ့
ဘိုးတံကို ငါက
ႏွလံုးသားေပၚ  တင္ထားလိုက္ျပီ"
( ညီမိုးေအး )




ေမေဇာ္
10.12.2015